بافتهای من

آخرین روز های اسفند استاز سرِ شاخِ این برهنه چنار

مرغکی با ترنمی بیدار

می زند نغمه ، 

نیست معلومم

آخرین شکوه از زمستان است

یا نخستین ترانه های بهار

پایه خنده های آدم ، همه هستن …اگه شونه برا گریه هاتون دارید خوشبختید!

تنهایی همین استتکرار نامنظم من بی تو

بی آنکه بدانی

برای تو نفس میکشم …

گاهی به خواستن نيست، وقتی چيزی قرار نباشه اتفاق بيوفته، حتی از دست دعا هم كاری برنمياد. گاهی كوه به كوه كه نه، حتی آدم به آدم هم نمی‌رسه.«كنار هم پير شدن»، با كنار ايستادن و پير شدن يكی ديگه رو ديدن، خيلی فرق داره.

«بی‌رحم‌ترين شكل زندگی اينه كه يه نفر رو توی خودت سركوب كنی.»

با خودمان می‌گوییم، عادت می‌کنیم و با صراحت زیادی، این جمله را تکرار می‌کنیم. آن چیزی که هیچ‌کس نمی‌پرسد، این است که: به چه قیمتی عادت می‌کنیم؟